Podręcznik stanowi kompendium wiedzy o architekturze ogrodowej przedstawionej na tle zachodzących przez wieki zmian społeczno-kulturowych. Zawarto w nim najważniejsze informacje na temat stylów ogrodów od starożytności po przełom XIX i XX wieku, poszerzone o specjalistyczne dane przyrodnicze dotyczące szaty roślinnej charakterystycznej dla sztuki ogrodowej poszczególnych epok oraz charakterystykę wybranych założeń ogrodowych: europejskich (Francja, Hiszpania, Włochy, Anglia, Niemcy, a na tym tle – Polska), bliskowschodnich (Egipt, Mezopotamia) i dalekowschodnich (Chiny, Japonia). Ich znajomość należy do kanonu wykształcenia ogólnego. Chociaż podręcznik rozwija przede wszystkim aspekt biologiczny omawianych założeń ogrodowych, jego zaletą jest ukazanie historii kultury ogrodu jako istotnego składnika kultury ogólnej, jak poezja, filozofia czy sztuki piękne (rzeźba, malarstwo).